تحقیق درباره اخترشناسی و آفرینش

تحقیق درباره اخترشناسی و آفرینش

اخترشناسی و آفرینش
اشاره
اخترشناسان و فیزیک¬دانان در قرن بیستم تلاش نمودند تا عمر دقیق کیهان را تعیین کنند. آنها با استفاده از نظریۀ نسبیت عام، یک جهان در حال انبساط را تصویر کرده و شواهد بسیاری را برای این تصویر اقامه می¬کنند. در این نوشتار، باربور اولاً از این گونه نظریه¬های جدید کیهان¬شناختی بحث می¬کند و به مبانی آنها و برخی از قوانین مرتبط با آنها سخن می¬گوید؛ و ثانیاً به بحث دربارۀ ارتباط آنها با مفهوم «آفرینش» می¬پردازد. وی درصدد یافتن پاسخی برای این پرسش است که آیا این نظریه¬ها و قوانین، با مفهوم آفرینش، آن گونه که در کتب مقدس آمده، متعارض¬اند یا نه؟
کلید واژگان: کیهان¬شناسی، نظریۀ نسبیت عام، آفرینش، نظریۀ وحدت¬یافتۀ بزرگ و نظریۀ انفجار بزرگ.
***
اغلب اخترشناسان ـ از بطلمیوس گرفته تا کپرنیک و گالیله و نیز در طول قرن هجدهم ـ جهان را نسبتاً کوچک و جوان می¬انگاشتند. در قرن نوزدهم، نظریه¬هایی، از روی تخمین و نظرپردازی، دربارة جهانی وسیع¬تر و با قدمتی بیشتر پیشنهاد شد. در قرن بیستم، شواهدی دربارة سن و اندازة عظیم و سن جهان گردآوری شده است و نظریه¬های کیهان¬شناختی جدید، مسائل مهمی را دربارۀ باورهای دینی پدید آورده¬اند.
در 1917، ویلم دوسیتر (Willem de Sitter) با کار بر روی معادلات نسبیّت عام اینشتین به راه¬حلی دست یافت که یک جهانِ در حال انبساط را پیش‌بینی می‌کرد. در 1929، ادوین هابل (Edwin Hubble) با بررسی «انتقال به سرخِ» سحابی‌های دوردست، «قانون هابل» را تدوین کرد: سرعت دور شدن یک سحابی با فاصلة آن از ما متناسب است. با برآورد و تأمل دربارۀ زمانِ گذشته، دانشمندان به این نتیجه رسیده-اند که به‌نظر می‌آید جهان از یک منشأ مشترک در حدود پانزده میلیارد سال پیش، در حال انبساط است. در 1965، آرنو پنزیاس (Arno Penzias) و رابرت ویلسون (Robert Wilson) زمینه‌ای ضعیف از امواج کوتاه را که از همه سوی فضا فرا می‌رسد کشف کردند. طیف آن امواج، با آنچه با استفاده از نظریه نسبیت دربارة تابشِ باقی‌مانده، پیش‌بینی شده بود، مطابقت زیادی داشت. تابش مذکور، همان «پس ـ تابیِ» (afterglow) گوی آتشین (fireball) کیهانی است که در اثر انبساطِ متعاقب سرد شد.